Toen Mark Lanegan
voor Pomona's 'Sleevenotes'-reeks gevraagd werd wat favoriete songs
uit zijn lijvige back catalogue te lichten en beknopt duiding te geven
bij de lyrics ervan, zette dit heel wat sluizen open. Niet alleen
ligt hier de directe oorzaak voor z'n zopas verschenen memoires 'Sing
Backwards and Weep', maar deze gaven op hun beurt weer rechtstreeks
aanleiding tot nieuwe plaat 'Straight Songs of Sorrow'. Leverde dit
alles als pittig toemaatje daarenboven nog wat online gekibbel met
vroegere Screaming Trees-bandleden en een hernieuwde vete met Liam
Galagher op, bleek het therapeutische verwerkingseffect van het
herbeleven van zijn donkere verleden - naar eigen zeggen – volledig
uit.
In de op
hectische percussie drijvende opener 'I Wouldn't Want to Say'
bevestigt de doorleefde grunge-survivor zich dan ook meteen als
onvervalst poète maudit (“I will bring bad luck and misery to
you”). Een uur lang bezingt Lanegan vervolgens vanuit de diepste
krochten van de herinnering zijn nimmer tot vreugde uitnodigende,
talrijke confrontaties met Eros en Thanatos waardoor de plaat
thematisch baadt in de van oudsher krachtigste topics denkbaar. De
toon is van een aard die de albumtitel helemaal rechtvaardigt.
Terwijl een
heleboel gastmuzikanten hun medewerking verlenen aan de lp, merk je
dat het om een soloproject gaat aan de afwezigheid van (de met band
geregeld opduikende) riffgeoriënteerde rock. Wel present tekenen
akoestisch gebrachte, melancholisch folk ('Apples from a Tree') en
Alain Johannes' typische interpretatie van jaren 80- electronische
poprock ('Internal Hourglass Discussion'), uiteraard inclusief
allerlei overlappingen tussen de genres. Beste voorbeeld van een
uiterst geslaagde crossover vormt 'At Zero below' waar de
huiveringwekkende, mechanische duisternis aangedikt wordt door een
aantal ingenieus ineengevlochten, aan traditionele country
herinnerende vioolpartijen van Warren Ellis.
Trage slepende
nummers staan in een natuurlijk overkomende afwisseling met vinniger
groovend werk, en kale producties alterneren organisch met meer
uitgewerkt materiaal, waarvoor een keur aan bevriende muzikanten
onder meer strijkers, piano en extra vocalen toeleverde. Zijn deze
laatsten doorgaans backings, leent zowel echtgenote Shelley Brien als
Simon Bonney (van de Australische rockgroep Crime & the City
Solution) respectievelijk haar/zijn stem voor een heus duet.
Dit alles maakt
'Straight Songs of Sorrow' tot een beklijvend, donker en authentiek
magnum opus dat onmiskenbaar altijd een speciale plaats in Mark
Lanegans uitgebreide oeuvre zal blijven innemen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten