Zonder dat je de
parameters op voorhand concreet kon invullen, klinkt Kim Gordons
eerste plaat onder eigen naam helemaal naar de lijn der
verwachtingen. Dat het vroegere Sonic Youth-boegbeeld - steeds
minstens één oog gericht gehouden hebbend op de beeldende kunsten -
van experiment en non-conformisme een handelsmerk maakte, laat zich
namelijk duidelijk gehoren.
Opener 'Sketch
Artist' plaatst zonder verpinken classicistische vioolklanken naast
dromerige soundscapes en dreigende industrialdreunen, wat dan ook
helemaal logisch overkomt. Met invloeden van onder andere noise,
slaapkamerpop en no wave is 'No Home Record' een langspeler die
tegelijkertijd klassiek en futuristisch aandoet, en toegankelijkheid
en hermetisme haast als vanzelfsprekend hand in hand laat gaan.
Terwijl het
ritmische en de uitgesproken dynamiek een belangrijke plaats in het
geheel in nemen, hint Gordon met haar karakteristieke, diep in de
keel geproduceerde, gedurende jaren in het collectieve geheugen
genestelde stemgeluid vocaal slechts af en toe vaagweg naar een
melodie. Waar de lyriek doorgaans minimalistisch en open voor
interpretatie blijft, kan je er niet om heen dat de relatiebreuk met
Thurston Moore, die ondertussen reeds ruim acht jaar geleden plaats
vond, bij momenten duidelijk opduikt in de thematiek. Wie
autobiografie 'Girl in a Band' las, heeft bijvoorbeeld nauwelijks
duiding nodig bij 'Don't Play It'.
'No Home Record'
is aldus een grillige, meeslepende en sfeerscheppende plaat die
muzikaal vakmanschap ondergeschikt maakt aan artistieke expressie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten