Toen Chastity
Belt zowat exact vier jaar geleden (relatief) doorbraakalbum 'Time to
Go Home' live in Europa kwam promoten, beleefde het viertal uit
Seattle niet de beste tijd, vermits frontvrouw Julia Shapiro met een
volledig kapot gezongen stem sukkelde en zich desondanks
plichtsbewust en tegen beter weten in avond na avond op de planken
bleef hijsen. Sindsdien veranderde ze (noodgedwongen?) van
zangtechniek, en wisselde ze haar vocale scherpte in voor een
soort etherische zoetgevooisdheid. Neem je Shapiro's solodebuut mee
in rekening, is het recente 'Chastity Belt' al het derde album waarop
dit het geval is.
Hoe langer hoe
meer begin je daarenboven te merken dat dit alles ook zijn invloed
heeft op de rest van de band en de manier van songschrijven. Chastity
Belt gaat op de nieuwe plaat immers niet langer op zoek naar catchy
hooks, bezwerend aanzwellende climaxen noch energieke erupties, maar
mikt eerder op een veelheid aan ingetogen gehouden melodieën. Het
resultaat is een dromerig voortkabbelende lp met loom door elkaar
meanderende gitaarpartijen waartussen het sporadisch opduikend
streepje strijker zeker niet misstaat, en een ritmesectie die slechts
heel subtiel met dynamiekverschillen werkt. Het geheel schippert
daardoor zowat tussen statige slowcore en dromerige indierock.
Chastity Belts
vierde presenteert zich aldus als een eenvormige, sfeervolle
luisterplaat die, vergeleken met het twee jaar oude 'I Used to Spend
So Much Time Alone', niet langer uit het epicentrum van een depressie
ontsproten lijkt, al golven er hier en daar nog wel wat naweeën
langs.
Chastity Belt
live aan het werk zien kan binnenkort onder andere in Utrecht (Ekko,
09.10) en Antwerpen (Kavka, 12.10).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten