Sinds hun vorige Europese passage ruim
anderhalf jaar geleden onderging Steal Shit Do Drugs een ingrijpende
transformatie. De twee gitaristen van weleer werden ondertussen
immers vervangen door slechts één snarenplukster, zijnde Nicki
Danger, wat de hele dynamiek toch wel een ander aanvoelen geeft. In
vergelijking met Jermain Blair en Ricky Claudon neemt Danger minder
het voortouw in de totaalsound die eerder gedragen wordt door de
pompende ritmesectie, maar springt ze als een echte teamspeler in de ruimte wanneer zich een opening aandient en weet zo bescheiden haar
eigen accenten te leggen.
Speerpunt en gezicht van de band
Kennedy Carda, die vocaal even krachtig en expressief voor de dag
komt als performancegewijs, tekent uiteraard nog steeds present en
scoort op de kleine ruimte aan de lopende band als een ware topspits.
Het kwartet uit Seattle vangt opzwepend en heftig aan met nummers uit
hun titelloze deuutlangspeler zoals 'Whiting Tennis', 'Royal' en
'Trash Man'. Het donker aanstekelijke '15 mg' luidt even later een
kantelmoment in de show in.
Zowat halverwege het optreden
verschuift de focus namelijk richting nieuwe songs die het kader
zullen vormen van een voor begin volgend jaar aangekondigd album. Op
basis van een eerste kennismaking lijkt deze lichtjes anders te gaan
klinken dan zijn voorganger. Recent werk zoals 'Ice Cream Bars' en
het afsluitende 'Fire' neemt immers steevast een lange,
hypnotizerende, monotoon groovende aanloop om op die manier
indringend naar een explosieve catharsis toe te werken. Als bisnummer
wordt er met het gebalde 'Itch' tenslotte nog een welbekende tegenaan
gegooid.
Ergens op de intersectie tussen
ziedende punk en intense postpunk leverde Steal Shit Do Drugs aldus een
begeesterende prestatie af die alvast het beste laat vermoeden over
de op handen staande nieuwe plaat.
Ook vanavond kan je Steal Shit Do Drugs
live aan het werk zien, met name in Le Chaff (Brussel).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten