Waar Lala Lala's twee jaar oude debuut
'Sleepyhead' nog helemaal in een lofi diy-sfeer baadde, stak het trio
rond spilfiguur Lillie West voor opvolger 'The Lamb' productioneel
(zowel qua sound als op het vlak van songuitwerking) een aanzienlijk
tandje bij. Het resultaat is een frisse, zowel goed in het oor
liggende als sfeervolle indierockplaat die tegelijkertijd van meer
dan voldoende diepgang getuigt.
Doordat het totaalgeluid doordrenkt is
van dromerige reverb en toch geregeld grofkorrelige gitaarriffs de
bovenhand halen, laat de instrumentale dynamiek duidelijk aan
labelgenoten (Hardly Art) Chastity Belt denken (leg bijvoorbeeld 'The
Flu' maar eens naast het 'Time to Go Home'-album). In vergelijking
met Julia Shapiro, die meer op instinct vanuit de onderbuik zingt,
klinkt Wests stem dan weer minder verbeten, maar wel soepeler en
melancholischer en wekt ze een geschooldere indruk.
Worden boven een cleane postpunkbasis
geregeld delicate gitaartapijten geweven ('Dropout'), vinden ook meer
punkrockgeoriënteerd werk ('I Get Cut') en percussieloos, etherisch
singersongwritermateriaal ('Moth') organisch hun plaats op deze
langspeler. West zorgt steevast voor een helder gebrachte, catchy
zanglijn, terwijl het geheel een minutieuze afwerking krijgt met goed
uitgewerkte backings, ondersteunende synths en zelfs een
eighties-saxofoonpartij op afsluiter 'See You at Home'.
Aldus hebben we er met Lala Lala alweer
een frisse verschijning bij in het hedendaagse indierocklandschap.
Begin volgend jaar kan je Lala Lala
live aan het werk zien in onder andere Groningen (Vera, 23.02) en
Brussel (Botanique, 24.02).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten