Voor een eerste solo-plaat trok Shannon
Shaw – in een regie van producer Dan Auerbach – op uitstap naar
Nashville, weg van haar basgitaar en de garage van The Clams. Dit
resulteerde in een grootse, ouderwetse popplaat die helemaal rond
Shaws soulvolle stem werd gecentreerd. Om een wat concreter idee te
geven, kan je stellen dat opener 'Golden Frames' sowieso hoge ogen
zou gooien op elk Songfestival in de jaren 60 en 70, dat 'Bring Her
the Mirror' in ieder tijdperk geschikt is als themanummer van een
James Bondfilm en dat 'Freddies 'n' Teddies' op maat geschreven lijkt
van de nachtclubby vibe waar Grace Jones zo graag mee aan de slag
gaat.
In een prachtig georchestreerde,
rijkelijk (met allerhande toeters en bellen, strijkers, blazers en
vocale harmonieën) gearrangeerde productie, wordt de emotie van
Shaws geladen lead – die soepel tussen ingetogen en uitbundig
switcht en steevast kan bogen op een hartverscheurende snik dan wel
een rauwgevoelige rasp - des damatischer naar voor gebracht. De
algehele feel trekt geregeld richting grens met het authentieke
levenslied waar liefde zowat synoniem staat voor diepe smart,
waardoor deze langspeler behoorlijk wat onversneden tearjerkers
bevat.
'Shannon In Nashville' draaide aldus
uit op een uitgebalanceerd en coherent album dat beweeglijk groovend,
meeslepend en indringend voor de dag komt. Auerbach vond bij dezen
een andere manier om Shaws stem te laten schitteren dan bij de
retrogarage van Shannon and the Clams en stuurde het geheel resoluut
richting tijdloze pop met een onmiskenbaar potentieel een enorm
publiek te beroeren.
Voorlopig staan er voor Shannon Shaw
nog geen solo-optredens gepland in onze contreien. Met The Clams –
die overigens de voorbije winter ook een sterk album uitbrachten –
kan je ze later dit jaar wel live aan het werk zien in onder andere
Amsterdam (Bitterzoet, 06.09) en Brussel (Botanique, 07.09).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten