L.A. Witch – 'L.A. Witch': onheilspellende garagesurfrock

Na enkele losse singles maken de dames van L.A. Witch nu ook hun langspeeldebuut. Thematisch vat het zelfgetitelde album aan met een intentieverklaring die kan tellen: “I'm gonna kill my baby tonight, this way he'll forever be mine” (de genaamde Brian' uit het tweede nummer weze gewaaarschuwd). Daarnaast maak je meteen ook kennis met de belangrijkste pijlers waar de gothic garagesurf van het trio uit L.A. solide op rust, zijnde de monotone, kil snerpende, in galm gedrenkte vocalen van Sade Sanchez, surfgitaren die alle aspecten van het genre bestrijken en de even basic als meeslepend groovende ritmesectie.

Binnen het door deze vaste parameters afgebakende terrein weet de band echter ruimschoots voldoende verscheiden voor de dag te komen om negen songs lang te blijven boeien. Zo vormen onder meer het licht psychedelisch hypnotizerende 'You Love Nothing', de onheilspellende sleper 'Baby in Blue Jeans', het stevige, up tempo, aan een van Sonic Youth geleende riff opgehangen 'Drive Your Car' en het grungy 'Feel Alright' een erg organisch overkomende symbiose.

Op die manier debuteert L.A. Witch uitstekend met een donkere, gevarieerde en toch samenhangende, dynamische en dreigende plaat.

Chastity Belt in de Botanique (Brussel) op 15.09.17

Eén van Chastity Belts voornaamste troeven lag hem altijd al in de uitgesproken vocalen van frontvrouw Julia Shapiro die in cohesie met de lyrics even makkelijk bijtend sarcastisch als emotioneel doorleefd voor de dag komen. Toen we het viertal uit Seattle bij hun vorige Europese passage aan het werk zagen in een double bill met Bully, ging de kracht van de band dan ook voor een groot deel aan de aanwezigen voorbij, vermits Shapiro wegens ziekte met ernstige stemproblemen kampte.

Van bij opener 'Complain' wordt meteen duidelijk dat van dit euvel absoluut geen sprake is in de Witloof Bar van de Botanique. Shapiro is namelijk erg goed bij stem en zingt beheerst, krachtig en gevarieerd. Met het als tweede gereserveerde 'Caught in a Lie' wordt snel duidelijk dat Chasity Belt hoofdzakelijk gekomen is om recentste worp 'I Used to Spend So Much Time Alone' voor te stellen, wat zijn invloed heeft op de neergelegde sfeer.

Het introspectieve album met de typische, dooreenstrengelende, fijne gitaarlijntjes leunt bij momenten immers erg dicht bij slowcore aan. Het geeft Gretchen Grimm alleszins de kans haar spaarzame drumslagen meticuleus richting perfecte plaats te mikken. Het tempo van 'Drone', één van de weinige uit 'Time to Go Home' geplukte nummers in de setlist, wordt dan ook danig naar beneden gehaald in vergelijking met de studioversie. Toch weten gitariste Lydia Lund en bassiste Annie Truscott de groove de hele tijd frivool en levendig te houden.

Na een lang uitgesponnen, traag de emoties naar boven halende start wint het optreden via 'Time to Go Home' haast ongemerkt aan energie en kracht waardoor met 'Different Now' en '5am' alsnog een dynamische orgelpunt op de avond kan worden gezet. Als toegift staat hierna enkel nog 'Seattle Party' uit debuut 'No Regerts' op het programma dat bewees dat Chastity Belt met een fitte Shapiro moeiteloos en schijnbaar nonchalant in staat is een bij de keel grijpende prestatie af te leveren.

Together Pangea – 'Bulls and Roosters': nieuwe stap in de evolutie

Na garagepunkblauwdruk 'Living Dummy' en het hieropvolgende, tegelijkertijd heavy en meeslepend catchy duo 'Badillac' (lp) en 'The Phage' (ep) zet Together Pangea met hun recentste een nieuwe stap in de evolutie. Op 'Bulls and Roosters' heeft het retropopelement qua feeling immers overduidelijk de bovenhand genomen. Dit laat zich onder meer merken in de melancholisch sprankelende, melodieuze zanglijnen, de meer prominente rol die is weggelegd voor Roland Cosio's in reverb gedrenkte gitaarpartijen, het veelvuldig gebruik van harmonieuze backings en de lichtvoetig strakke, laidback drums.

Leg bijvoorbeeld 'Peach Mirror' maar eens naast 'Blue Mirror' van op 'The Phage' – die beide drijven op een verwante riedel maar qua resultaat toch ver uit elkaar liggen – en de ingeslagen richting wordt meteen duidelijk. Dit neemt niet weg dat frontman William Keegan lijzig as ever klinkt en dat met 'Better Find Out' en 'Southern Comfort' ook nu nog steeds enkele ziedende lappen punkrock hun weg naar de plaat vonden.

Terwijl Together Pangea stilaan het balorige, dat vroeger zowat het handelsmerk was, wat achter zich lijkt te laten, boet het viertal uit L.A. niets in aan intensiteit, vaart, dynamiek en aanstekelijkheid. Dat naast de geniale songschrijver die Keegan nog steeds is, ook bassist Danny Bengston op 'Bulls and Roosters' met drie songs bewijst het métier prima onder de knie te hebben, maakt de aanwezige weelde daarenboven alleen maar groter.

Together Pangea kan je dit najaar live aan het werk zien in onder andere Antwerpen (Het Bos, 18.11), Leffinge (De Zwerver, 19.11), Amsterdam (Paradiso Noord, 20.11) en Eindhoven (De Effenaar, 22.11).