R. Ring – 'Ignite the Rest': karaktervol en toegankelijk

Na een bestaan van alreeds een jaar of zeven brengt R. Ring voor het eerst een langspeler naar buiten. Met 'Ignite the Rest' presenteren Kelley Deal en Mike Montgomery een gevarieerd, meeslepend en vlot in het oor liggende album.

Dat de tweelingzus van Kim voor het voetlicht trad als lid van The Breeders is er van meet af aan aan te horen. Opener 'Cutter' had immers zo van 'Last Splash' geplukt kunnen zijn. Als oorzaken hiervoor kan je zowel de eerlijke sound, de quasi nonchalant neergelegde groove, het complexloze gitaarwerk, de wat tegendraadse ritmiek als, en dit niet in het minst, de immer hartverwarmende, wat hese Deal-vocalen die na al die jaren een gevoel van vertrouwde zorgeloosheid opwekken, aanhalen. Toch maakt het duo zich verder – op eventueel 'Salt' nog na – succesvol los van dit al te makkelijk toe te kennen label.

De plaat bevat immers ook flink wat down tempo, drum- en percussieloos materiaal in de beste wat zweverige en dromerige singersongwriter traditie, zonder echter de eigen dynamiek en gevoel voor melodie uit het oog te verliezen. Niet alleen nummers als 'Unwind' die zich wat in het midden situeren tussen het stevigere en het ingetogenere werk, zorgen ervoor dat het geheel als een organische eenheid naar voor komt, maar bovenal ook de relaxte sfeer van ongedwongeheid en spelplezier. Eén en ander heeft zelfs als gevolg dat wanneer Montgomery voor de laatste drie songs de leadvocalen voor zijn rekening neemt, dit ook allernatuurlijkst aanvoelt en niet voor een stijlbreuk zorgt.

Behoorlijk wat nummers op de 'Ignite the Rest' zijn overigens al een tijdje in roulatie. 'Fallout and Fire' kwam reeds in 2012 uit als single en ook de tour-ep waar ze een goed jaar later onder meer mee naar Het Trefpunt in Gent trokken vond zijn weg integraal naar de plaat. Toch komt deze

veel toegankelijker en consistenter voor de dag dan de charmant rommelige performance indertijd liet vermoeden, wat niet wegneemt dat de productie vast en zeker van karakter getuigt. Die nieuwe van R. Ring is met andere woorden het uitchecken meer dan waard.

Mozes and the Firstborn tijdens RocKing (Eindhoven) op 26.04.17

Dat Mozes and the Firstborn na een uitgebreide promotour voor 'Great Pile of Nothing', al snel gevolgd door de release van een ep, momenteel tussen twee langspelers in zit, weerhoudt het viertal er niet van nog geregeld het podium op de duiken. In de aan aanloop naar Koningsdag kon je Melle Dielesen en co in thuisstad Eindhoven aan het werk zien in een The Saint genaamde zaal waar het RocKing Festival doorging. 

Terwijl het op de locatie uiteraard koppen lopen is tijdens de show, neemt de band de gelegenheid te baat hun aanhang wat nieuw materiaal voor te stellen. Zo wordt na een gitaarversie van het Wilhelmus meteen afgetrapt met een nooit eerder publiek gebracht nummer. Niettegenstaande het onderwijl druk zoeken naar een ideale balans in de geluidsmix (die tegen het einde wel duidelijk gevonden werd) kon je een fragiel gezongen, naar kopstem neigende strofe en een catchy losbarstend refrein herkennen. Het kakelverse 'Hello' en de niet nader genoemde derde nieuwe song die de band bracht, zetten dan weer volop in op melodieuze, uiterst up-tempo punkrock.

Gezien de luidruchtige, volksfeesterige omstandigheden ontplooit de set zich verder logischerwijze grotendeels rond de knallers uit het zelfgetitelde debuut (Denk onder meer aan 'I Got Skills', 'Peter Jr.' en 'Bloodsucker'). Uit het plechtstatigere en wat ingetogenere recentste full album wordt enkel single 'Crawl' opgediept, wat hier mede door de verschroeiende gitaarpartij van Ernst-Jan van Doorn op het refrein steevast tot één der hoogtepunten wordt gerekend. Met het meeslepend stevige 'Marianne' komt ook de laatste ep eenmalig aan bod. Een heel uur lang maakt frontman Dielesen er naar goede gewoonte een quirky expressieve performance van, en bij aflsuiter 'Gimme Some' valt, terwijl de ritmesectie de boel organisch en strak blijft aandrijven, eens te meer op hoe soepel hij en van Doorn solo- en akkoordengitaar in een ingenieus af- en aanzwellende constellatie aan elkaar weten door te geven.

Hierna komt Mozes and the Firstborn nog een laatste keer terug voor een druk gesolliciteerde toegift bestaande uit het lang uitgesponnen 'Party Crasher' en de korte brok geweld 'Wannabe' waarmee een gedecideerd slotakkoord op een overtuigende prestatie wordt gezet. Koning Willem-Alexander moge zich geflatteerd voelen.