Cave Story – 'West': lofi rock & postpunk

Met hun zelf-geproducete, 'West' getitelde, tweede release onderneemt het Portugese Cave Story een verdienstelijke poging zich een plaats op de hedendaagse, Europese indierockkaart te bemachtigen.

Het album vat aan met een drietal naar jaren 90-lofi rock verwijzende songs die met hun kenmerkend lijzige vocalen groepen als Pavement, Nemo en het hedendaagse Car Seat Headrest voor de geest roepen. Hierna schakelt het door Gonçalo Formiga gefronte trio met onder meer 'Youth Boys' en 'American Nights' voor even over op nogal Brits aandoende, spitant gejaagde en dansbare postpunk om dan weer tot en met de instrumentale afsluiter 'Baguettes' hoofdzakelijk terug te vallen op eerder genoemde slackerrock.

Ondanks de melaancholische ondertoon klinkt 'West' – aangedikt door behoorlijk wat variatie in de muzikale stoffering waar zowel noisy surfgitaren, punkrockriffs als postrockpriegels hun plaats in vinden en goed uitgewerkte songstructuren – frivool strak, en wordt constant een oog gehouden op het aanstekelijke. Op die manier levert Cave Story een aantrekkelijk, catchy en bij momenten zelfs opzwepend visitekaartje af.

Cheena – 'Spend the Night With...': punk, glam & country

Met leden in de rangen van onder meer Pharmakon en Anasazi grijpt Cheena op langspeeldebuut 'Spend the Night With...' terug naar een genremix van ouderwetse punk- en glamrock die tevens een opmerkelijke injectie country meekrijgt. Wat het meest in het oog springt is de prominente rol die in de totaalsound is weggelegd voor de slidegitaar.

Terwijl de algehele feel er één van rechttoe rechtaan, grootstedelijke rock-'n-roll blijft, zorgt deze insteek ervoor dat het vijftal uit New York behoorlijk wat variatie kan presenteren binnen deze uniformiteit. Waar de hypnotisch kabbelende countryrocker 'Electric Snoopy Gang' een centrale plaats in de opbouw inneemt en even later ook 'Lost My Way' het tempo significant laat zakken, gaan de heftigere nummers, die het gros van het album uitmaken, diverse richtingen uit. Zo vertoont 'Jane' bijvoorbeeld een duidelijke verwantschap met het werk van cowpunker Dan Sartain en herinnert '7Nights' – niet in het minst door de aan Mark Arm verwante scherpsnijdende vocalen van frontman Walker Behl –  dan weer aan Mudhoney ten tijde van de milleniumwissel.

Cheena debuteert, kortom, met een energiek en vrijblijvend, prima garagepunkplaatje.

Cheena live aan het werk zien kan vanavond en morgen in respectievelijk Antwerpen (Het Bos, 18.11) en Brussel (Homeplugged, 19.11) en volgende maand onder meer in Amsterdam (De Nieuwe Anita, 09.12) en Tilburg (Incubate, 10.12)

The Limiñanas (Madame Moustache) & Mozes and the Firstborn (AB) in Brussel op 31.10.16

De avond van Halloween kon je in Brussel met een tiental minuten wandelen als intermezzo een uiterst interessante dubbelaffiche samenstellen.

.

Klokslag 20u.00 opent Mozes and the Firstborn, dat voor het Nederlandse luik van de concertreeks steevast de avond aflsluit, in de Ancienne Belgique de debatten voor tourmaatjes van dit najaar en thuisspelers Robbing Millions; en het Eindhovense kwartet kwijt zich met verve van zijn taak. Onder aanvuring van een dynamische Melle Dielesen komt de band tegelijkertijd ontspannen en gefocussed voor de dag. Er wordt gekozen voor een gebalde en gevarieerde set die het hele genrespectrum omvat gaande van de noise-erupties tijdens de outro van opener 'Party Crasher' over de lichtvoetige popfeel van 'I Got Skills' en de grunge van het als nieuw nummer gepresenteerde 'Marianne'. Titelnummer 'Great Pile of Nothing' en het met een fenomaal losbarstende gitaarpartij van Ernst-Jan van Doorn naar enorme hoogtes geblazen 'Crawl' prijzen daarenboven overtuigend de nieuwe plaat en dito ingeslagen weg aan. Bassist Corto Blomaert voelt zich duidelijk goed in zijn sas en gooit tussen de nummers door geregeld een grapje de micro in, terwijl Raven Aartsen niet alleen een ultrastrakke dynamiek neerlegt, maar tevens op tot de verbeelding sprekende wijze de backings verzorgt. Mozes and the Firstborn levert zo een uiterst indrukwekkende prestatie af die intensiteit koppelt aan frivoliteit en aanstekelijkheid.

Aan de ingang van Madame Moustache is het ondertussen een af- en aangeloop van minder vooruitziende concertgangers die hoopten aan de kassa nog een kaartje te kunnen scoren en dienen af te wachten of niet iedere voorverkocht ticket benut wordt. Terwijl Marie en Lionel het hart van de band vormen, presenteren The Limiñanas zich live als een zestal, gefront door Nika Leeflang die op één enkele uitzondering na de volledige vocalen voor haar rekening neemt. Het stelt de Fransen in staat hun door het krachtige, primale drumwerk van Marie Limiñana gedecideerd voortgestuwde psychedelische garagepop rijkelijk te stofferen tot een kolkende aan- en afzwellende hypnotisch organische trip.

Waar de show, onder meer gesteund door 'Down Underground' en 'Liverpool', van meet af aan opzwepend is, wordt na zowat een half uur spelen de blik uitgebreid gericht op het dit voorjaar verschenen 'Malamore'. In tegenstelling tot op deze langspeler neemt Lionel Limiñana echter geen enkele leadstem voor zijn rekening. Leeflang maakt een erg goede beurt, sluit qua timbre dicht aan bij albumzangeres Marie en voorganster Mu, en staat zowel speels fluisterhijgend als krachtig uithalend overtuigend haar mannetje. Hoe langer het optreden vordert hoe dansbaarderder het geheel wordt en na ruim een uur stuurt de energiek op de planken gebrachte, naar de sixties verwijzende garagerock die Serge Gainsbourg met The Velvet Underground verbindt, de aanwezigen helemaal opgehitst de nacht in.