Terwijl het zopas verschenen 'The agent
intellect' Protomartyrs reeds enige tijd opgemerkte enorme potentieel
nogmaals concretiseerde, blijkt hun faam hen vreemd genoeg vooralsnog
niet in die mate vooruit de oceaan over gesneld te zijn om de rotonde
van de Botanique helemaal uit te verkopen. Ook zijn de Amerikaanse
postpunkers niet te beroerd om in ware diy-stijl zelf hun
instrumenten het podium op te dragen en de promostand te bemannen.
Wie kleinschaligheid, benaderbaarheid en authenticiteit hoog in het
vaandel draagt, kreeg met andere woorden de kans de rijzende band
uit Detroit in ideale omstandigheden aan het werk te zien.
Door overduidelijke freejazz invloeden
te koppelen aan tribale grooves houdt zaalopwarmer UNIK UBIK zowat
het midden tussen een experimentele rockgroep en een rootsy
partyband. Het bonte gezelschap plaatst eenvoudige motiefjes in een
serie aan- en afzwellende sequenties die in hun beste momenten zeker
wel bezwerend en opzwepend over komen.
Het bier dat Protomartyr op de planken
klaar zet om de show door te komen lijkt dan weer niet bedoeld om een
feestje mee te bouwen, maar wijst eerder in de richting van mannen
die drinken om te vergeten. Opener 'Cowards starve' zet alvast
vastberaden de toon voor een avondje donker dreigende, bevlogen
postpunk. Als na het hieropvolgende 'I forgive you' Scott Davidson
zich met technische problemen opgezadeld ziet, springt het
voorprogramma zonder verpinken ter hulp door hun basgitaar uit te
lenen, waarna het optreden complexloos voortgezet wordt.
De soepele, veelzijdige en uitmuntende
ritmesectie maakt het mogelijk dat de sound even vol klinkt als op
plaat. Neem daar nog bij dat Greg Ahee wat weg heeft van Baudelaires
'L'albatros' die pas echt in zijn element is als hij zijn gitaar
heeft omgegord, en dat het extra edgy randje live-energie
onmiskenbaar aanwezig is, en je weet dat je getuige bent van een
topprestatie van een geweldige band. Hier geheel mee in lijn brengt
Joe Casey - het type dat nog een polshorloge draagt en zo weet dat er
nog snel enkele nummers kunnen doorgejaagd worden voor de tijd erop
zit - zijn tot de verbeelding sprekende poëzie gepassioneerd,
gedreven en zonder theatraliteit.
Hoewel het viertal uitdrukkelijk
gekomen is om hun laatste meesterwerk voor te stellen, wordt met
onder andere 'Ain't so simple' en 'Scum, rise!' ook overvloedig geput
uit 'Under color of official right' en halen zelfs een drietal
nummers van debuut 'No passion all technique' de met twee toegiften
afgekruide set. Geholpen door een uitgebreid arsenaal uitstekende
songs doet Protomartyr zo hun immer groeiende reputatie alle eer aan.
Wie tot de gelukkigen behoort een ticket op zak te hebben voor het
uitverkochte Sonic City festival over een tiental dagen zal zich een
bezoek als toeschouwer aan Casey & co allerminst beklagen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten