Mark Lanegan & Duke Garwood – 'With Animals': wanhoop en verlossing

Mark Lanegans uitgelopen saison en enfer blijft al jaren de primaire inspiratiebron voor zijn artistieke output, om het even of die nu met volledige band, Greg Dulli, Mike Johnson, Isobel Campell of, zoals nu, met Duke Garwood tot stand komt. Als een hedendaagse Dante Alighieri gidst Lanegan je op 'With Animals' ervaringsdeskundig doorheen de onderwereld, waarbij je als toeschouwer nergens het gevoel krijgt dat je zelf gevaar loopt, iets dat ten tijde van solo-debuut 'The Winding Sheet', toen het nog leek alsof Dark Mark elk moment voor eeuwig door gene zijde opgeslokt kon worden, alleszins het geval was.

Geen panische vocale uithalen deze keer, wel min of meer geruststellend diep gegrom en doorleefd gecroon. De voormalige Screaming Trees-frontman grossiert als vanouds in donkere poëzie over wanhoop en verlossing die hij niet enkel bij God en in de liefde, maar ook – getuige het titelnummer – in de therapeutische omgang met dieren zoekt. Daarnaast wijst hij onmiskenbaar ook op de aantrekkingskracht die het duistere uitoefent en de schoonheid die hierin verscholen kan liggen.

Meer nog dan op 'Black Pudding' heeft Garwood zich het muzikale idioom van Lanegan helemaal eigen gemaakt. Bestaat een aanzienlijk deel van de plaat uit bezwerende slepers, komt ook traditionele folk-geïnspireerd materiaal ruimschoots aan bod. Aan de ene kant krijg je aan Mike Johnson herinnerende fingerpicking op akoestische gitaar te horen, terwijl je aan de andere kant dan weer songs opmerkt die nauw aansluiten bij het tragere werk van de Mark Lanegan Band dat drijft op loomgroovende mechanische beats en beklemmend ingekleurd wordt met ijle, psychedelische synths, omgekeerd afgespeelde gitaarpartijen en dergelijke meer.

'With Animals' mag dan wel weinig verrassend voor de dag komen, het is op zijn minst opmerkelijk te noemen dat Mark Lanegan, ondanks zijn kwantitatief enorme productie, de lat kwalitief altijd op niet minder dan uitstekend weet te leggen.

Mark Lanegan & Duke Garwood live aan het werk zien kan binnenkort onder andere in Utrecht (Tivoli, 10.10) en Antwerpen (De Roma, 11.10).

La Luz in Botanique (Brussel) op 22.09.18

Wat de Witloofbar van de Botanique uniek uitstraalt aan karakter en authenticiteit, mist ze met haar zichtbelemmerende gewelven wat aan efficiëntie. Neem daar nog bij dat de podiumbelichting tijdens het optreden van La Luz erg donker voor de dag komt en je krijgt het soort sfeer waar de band, zoals frontvrouw Shana Cleveland geregeld tussen de nummers door aangeeft, zich wat surreëel bij gaat voelen. Uiteraard vormt dit wel een ideale setting om het uit droombeelden opgebouwde 'Floating Features' – het album dat het viertal komt voorstellen – helemaal tot zijn recht te laten komen.

Net zoals de plaat vat het concert snedig aan met de instrumentale titelsong onmiddellijk gevolgd door 'Cicada'. Het samenspel, de totaalsound en de ingenieuze dynamiek komen elke keer we La Luz aan het werk zien nog indrukwekkender naar voor, waardoor de set die meandert tussen meer etherisch groovend werk (bv. Don't Leave Me On This Earth' en 'You Disappear') en heftiger materiaal zoals 'The Creature', 'California Finally' en 'With Davey' zich als een soepel en gevarieerd geheel presenteert. Haast vanzelfsprekend wordt ook plaats vrij gehouden voor singles 'Call Me In the Day' en 'Sure As Spring' uit de debuut-lp.

Cleveland sipt constant thee uit een thermos en beweert wat verkouden te zijn. Dit heeft nochtans geenszins merkbare gevolgen voor haar vocale prestatie die uitblinkt in zowel helderheid als intensiteit. Hetzelfde kan trouwens gezegd worden van de backingharmoniën.

Als toegift laat La Luz zich met 'It's Alive' op een herhaalde vraag vanuit het publiek uit haar comfortzone halen. Het nummer blijkt immers recentelijk niet meer ingeoefend waardoor Cleveland zich tot het uiterste dient te concentreren op akkoorden en lyrics. Het geeft de song een aparte focus die, meer dan het gerodeerde, haast speels en moeiteloos de zaal ingestuurde andere werk, een inkijk geeft in de Clevelands grandioze genialiteit. Afsluitend met nog een instrumental zit het er vervolgens na een dik uur definitief op, en kan het recentelijk naar LA verhuisde combo terugblikken op een uiterst overtuigende en glansrijke show.

Boytoy in Le Chaff (Brussel) op 12.09.18

Boytoy stond reeds voor de vierde maal geprogrammeerd in Le Chaff aan het Brusselse Vossenplein, de tweede keer dit jaar en steeds met een sterk aangroeiende opkomst, tot op het punt dat de gezellige eet- en muziekbar ditmaal zelfs uit haar voegen dreigt te barsten. Een primeur voor het Belgische publiek is dat de band uit New York voor het eerst opduikt als kwartet, inclusief bas. Het is overigens niet Lena Simon – die op recentste lp 'Night Leaf' de honneurs waarneemt en die momenteel Europa rondtrekt met La Luz – maar (neen, niet de politica) Sarah Palin die live de totaalsound aandikt en het combo meer dynamiekgerelateerde mogelijkheden biedt.

Daarenboven zorgt ze er met haar soepele spel voor dat het melodieuze extra geaccentueerd wordt in het geheel en dat heel wat nummers aangelengd kunnen worden met (hetzij noisy, hetzij psychedelische) instrumentale uitwijdingen als intro, tussenstuk en/of outro. Meest exemplarisch voor deze aanpak komt eerste bisnummer 'I Get Distant' naar voor dat minutenlang bezwerend op en neer deint, bij momenten haast helemaal stilvalt om dan weer in volle hevigheid los te barsten en dat geregeld ook hypnotizerend aan het grooven slaat.

Vooral puttend uit 'Grackle' en 'Night Leaf' weet Boytoy een gevarieerde set op te bouwen waarin de snedige punk van 'Poison Breeder' moeiteloos zijn plaats vindt naast onder andere de stonergrunge van 'Want', de zonnige sixties-garagepop van 'Mary Anne', het stompende 'NY Rip Off' en het etherische 'Wild One'. Door de catchy zanglijnen te combineren met een heleboel goed uitgewerkte backingharmonieën haalt – ondanks de geregeld opduikende hoekige riffs en de uit stevig beton opgetrokken gitaarmuur – het popgevoelige doorgaans de overhand.

Afsluitend met een lang uitgesponnen versie van het dromerige 'Cold Love' dat naar een gestaag aanzwellende climax toewerkt en het snedige 'Postal', gevolgd door de eerder aangehaalde bisronde, weten stichtende leden Saara Untracht-Oakner en Glenn Van Dyke & co een volgepakt Le Chaff eens te meer volledig te begeesteren.

Boytoy speelt vanavond (13.09) nog een verrassingsoptreden in Recyclart (Brussel) en staat morgen (14.09) geprogrammeerd op Leffingeleuren.