Annie Clarks (St.
Vincent) productie drukt zo'n zware stempel op Sleater-Kinney's
nieuwste dat je de band geheid niet zou herkennen moest je ergens in
de achtergrond een song van 'The Center Won't Hold' horen
langswaaien. De elf nummers tellende langspeler verdrinkt namelijk in
new wave-, industrial-, gothic- en eighties stadionpoprock-geluiden.
De evoluties die
het trio totnogtoe doormaakte voelden altijd organisch aan, en dat is
nu niet meer het geval. Zo moet drumster Janet Weiss het alleszins
ook ervaren hebben, vermits ze tussen opname en release besloot de
groep te verlaten wegens de recent ingeslagen richting. Door het
ontbreken van zowel de eerder immer sterk uitgestraalde spontane
eendrachtigheid als de interactie (vocaal en op het vlak van
de kenmerkende in elkaar strengelende gitaarpartijen) tussen
frontvrouwen Corin Tucker en Carrie Brownstein lijkt het Amerikaanse
combo een belangrijk deel van haar identiteit te zijn kwijt geraakt.
Al te vaak (bv. 'Bad Dance', 'The Dog/The Body', 'Restless' en 'Can
I Go On') wekt het album zelfs de indruk om een solo zij-uitstapje
van Brownstein te gaan waarin deze dan vooral geen doorslag van haar
hoofdproject wil presenteren.
In het
totaalplaatje verdwijnt Corin Tucker immers wat naar het achterplan.
Zou ze de meeste van haar eieren ondertussen in de mand van haar
andere band (met o.a. Peter Buck) Filthy Friends hebben liggen? Zowat
enkel op 'The Future's Here' en in mindere mate de openende titelsong
krijg je haar typische, desperaat huilende oerschreeuw te horen.
Daarenboven gaat de op breedgedragen emoties mikkende, afsluitende
pianoballad (een zeldzaam nummer waarop Tucker eerste en enige viool
speelt) haar in de context van Sleater-Kinney ook niet echt af.
Op zich had een
nummer zoals vooruitgeschoven single 'Hurry On Home' (samen met
'Restless' weliswaar misschien als enige) mits wat geschaaf en
gepuzzel ook op een vroeger album terecht gekund, en klinkt – los
van al het bovenstaande – het geheel best avontuurlijk, dapper,
gelaagd, gevarieerd en doorgaans zelfs aanstekelijk, toch valt op dat
de complexloos dansbare groove, de als vanzelfsprekend ervaren, onvermijdelijk aanwezige edge en de hoogdringende noodzaak deze keer
ontbreken. En laat het nu net rond deze vlakken zijn dat het door
Sleater-Kinney gedurende ongeveer een kwarteeuw opgebouwde
verwachtingspatroon zich hoofdzakelijk centreert.
Het minste dat je
kan zeggen is met andere woorden dat 'The Center Won't Hold'
verrassend voor de dag komt. De vraag is maar in hoeverre
Sleater-Kinney gebaat is bij Clarks klinische benadering van hun
muziek.
Sleater-Kinney
live aan het werk zien kan begin volgend jaar onder meer in Amsterdam
(Paradiso, 19.02) en Brussel (Botanique, 21.02).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten