Shannon Shaw – 'Shannon In Nashville': waar liefde synoniem staat voor diepe smart

Voor een eerste solo-plaat trok Shannon Shaw – in een regie van producer Dan Auerbach – op uitstap naar Nashville, weg van haar basgitaar en de garage van The Clams. Dit resulteerde in een grootse, ouderwetse popplaat die helemaal rond Shaws soulvolle stem werd gecentreerd. Om een wat concreter idee te geven, kan je stellen dat opener 'Golden Frames' sowieso hoge ogen zou gooien op elk Songfestival in de jaren 60 en 70, dat 'Bring Her the Mirror' in ieder tijdperk geschikt is als themanummer van een James Bondfilm en dat 'Freddies 'n' Teddies' op maat geschreven lijkt van de nachtclubby vibe waar Grace Jones zo graag mee aan de slag gaat.

In een prachtig georchestreerde, rijkelijk (met allerhande toeters en bellen, strijkers, blazers en vocale harmonieën) gearrangeerde productie, wordt de emotie van Shaws geladen lead – die soepel tussen ingetogen en uitbundig switcht en steevast kan bogen op een hartverscheurende snik dan wel een rauwgevoelige rasp - des damatischer naar voor gebracht. De algehele feel trekt geregeld richting grens met het authentieke levenslied waar liefde zowat synoniem staat voor diepe smart, waardoor deze langspeler behoorlijk wat onversneden tearjerkers bevat.

'Shannon In Nashville' draaide aldus uit op een uitgebalanceerd en coherent album dat beweeglijk groovend, meeslepend en indringend voor de dag komt. Auerbach vond bij dezen een andere manier om Shaws stem te laten schitteren dan bij de retrogarage van Shannon and the Clams en stuurde het geheel resoluut richting tijdloze pop met een onmiskenbaar potentieel een enorm publiek te beroeren.

Voorlopig staan er voor Shannon Shaw nog geen solo-optredens gepland in onze contreien. Met The Clams – die overigens de voorbije winter ook een sterk album uitbrachten – kan je ze later dit jaar wel live aan het werk zien in onder andere Amsterdam (Bitterzoet, 06.09) en Brussel (Botanique, 07.09).

Mozes and the Firstborn tijdens Plugged Festival (Eindhoven) op 07.06.18

Sinds de release van 'Great Pile of Nothing' lijkt Mozes and the Firstborn een onstuitbaar elan gevonden te hebben. Ep's en singles volgen elkaar al enige tijd aan sneltempo op en een nieuwe lp staat reeds helemaal in de steigers. Geen wonder dus dat veel nieuw materiaal de set haalt op het door Eindhovense studenten georganiseerde Plugged Festival.

Zo trappen Melle Dielesen en co af met 'Sad Supermarket Song' waar de eerste uitgave van de recent opgerichte Mozes Cassette Club rond draait. Het viertal heeft er duidelijk plezier in, oogt ontspannen en maakt er een expressieve show van waarbij de ene catchy gitaarrocksong na de andere de zaal wordt ingeblazen. Het voor heel binnenkort aangekondigde 'Hello', een nog onbekend 'Amen' getiteld nummer en ander onuitgegeven werk vindt makkelijk zijn plaats naast relatieve klassiekers als 'Bloodsucker', 'Seasons', 'Crawl' en 'Gimme Some' dat – zoals al een tijdje live het geval is – een vakkundig uitgesponnen, opzwepende gitaardueloutro meekrijgt.

Drummer Raven Aartsen toont zich een constante rots in de branding (ook wanneer de band geconfronteerd wordt met een miniem euvel als een gebroken snaar), bassist Corto Blommaert wekt een kwieke en frivole indruk en gitarist Ernst-Jan van Doorn geeft de nummers extra push en edge waar nodig. Frontman Dielesen toont zich efficiënt in zijn gitaarspel en gevarieerd, met vaak een melancholische toets, in zijn vocalen, bepaalt de toon van het geheel en praat alles met een natuurlijke flair aan elkaar.

Als toegift wordt doorbraakhit 'I Got Skills' van stal gehaald, waartijdens Dielesen zich goofy energiek tussen de toeschouwers begeeft en hen de lead voor de refreinen aanbiedt, waar dan ook gretig van gebruik wordt gemaakt. Het hieropvolgende 'Peter Jr.' besluit, tenslotte, Mozes and the Firstborns uitstekende generale repetitie voor hun last minute toegezegde passage op het Best Kept Secret-festival een dag later (vandaag dus).

The Coathangers – 'LIVE': alsof je erbij bent

Na dertien jaar in het zadel en vijf lp's en een ep op de teller is voor de garagepunks van The Coathangers de tijd aangebroken voor het eerst uit te pakken met een live-album, geregistreerd op twee opeenvolgende concertdagen in een bar in Long Beach. Terwijl het trio uit Atlanta nooit moeite had hun live-energie tot op zekere hoogte ook naar studio-albums te vertalen, geldt dat deze keer des te meer. Sluit je je ogen, lukt het je immers uiterst makkelijk je te verbeelden dat je er in real life bij bent.

Openingsduo 'Watch Your Back' en 'Follow Me' maakt meteen duidelijk hoe de ver uit elkaar liggende stemmen van frontvrouw Julia Kugel (soepel en melodieus) en drumster Stephanie Luke (rauw en krachtig) elkaar perfect aanvullen, vooruit stuwen en ondersteunen. Dit gegeven krijgt nog een extra dimensie als vanaf 'Arthritis Sux' ook Meredith Franco geregeld haar naïeve, speelse toets in de vergelijking werpt. De mogelijkheden om te variëren in timbre, sfeer en dynamiek worden zo helemaal opengetrokken, een potentieel dat de band dan ook tenvolle omarmt en benut.

De Amerikaansen namen de gelegenheid niet te baat nieuw werk te introduceren, en dat heeft deze plaat ook niet nodig. Niet alleen geeft 'LIVE' een summiere staalkaart (die eventueel perfect als introductie kan dienen) van het oeuvre van Kugel & co, tevens belicht ze het talent van het combo om tegelijkertijd, catchy, snedig en intens voor de dag te komen in hun songschrijverij. Met 'Suck My Shirt' en 'Nosebleed Weekend' (respectievelijk vijf en vier songs) in een hoofdrol plukken The Coathangers één of meerdere nummers uit elke plaat sinds hun in 2007 verschenen titelloze debuut-lp.

Gedragen door potig pompende drums, een frivool groovende bas en het uiterst levendige gitaarspel van Kugel speelden The Coathangers een spitante set die nu dus voor het nageslacht bewaard zal blijven.

Wie ook de beelden van de performance wil zien, kan zich inschrijven op de The Coathangers-nieuwsbrief en krijgt zo toegang tot de hele opname op een Youtube-kanaal. Wie ook dat niet genoeg is kan het drietal dit najaar live aanschouwen. Als curator haalt Courtney Barnett hen immers naar het Sonic City festival (Kortijk, 10.11). Verder spelen ze in dezelfde periode nog in onder andere Utrecht (Db's, 24.10) en Charleroi (Eden, 09.11).