Aangedreven door
een snedige, soepele en lichtvoetige ritmesectie die organisch de
(vaak) uit zowel akoestische als redelijk ongepolijste elektrische
sixstring opgebouwde, directe gitaarsound van frontman Alex
Glendening ondersteunt, grossiert Deadbeat Beats derde lp overtuigend
in spitante indierock.
De ster van het
gerecht zijn echter laatstgenoemdes weinig productionele opsmuk nodig
hebbende, soepele en karaktervolle, no-nonsense vocalen die
melancholische, poppy jaren 90-gitaarrockzanglijnen aanstekelijk
draperen over een veelkleurig bedje door drumster Maria Nuccilli
neergelegde, haast Beatle-eske vocale harmonieën.
Op die manier
krijg je vanaf de in medias res startende opener 'Baphomet' tot 'en
met I'll Wait' acht stilistisch min of meer uniforme, garagerige
gitaarpopparels te horen. De hieropvolgende laatste twee songs
krijgen binnen de uitgezette lijnen toch een duidelijk andere inslag
mee. Het lang uitgesponnen 'Tree, Grass & Stone' en afsluiter
'Dim Bulb' onderscheiden zich immers op het album met respectievelijk
psychrock en western invloeden.
Met 'How Far'
levert het trio uit Detroit, kortom, een prima plaat af die
toegankelijke songschrijverij koppelt aan een eerlijke, sfeervolle
totaalsound.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten