The Paranoyds – 'Carnage Bargain': aanstekelijke alternatieve rock

Na enkele eerdere ep's maakten The Paranoyds onlangs hun langspeeldebuut openbaar. Op 'Carnage Bargain' grossiert het kwartet uit L.A. in stevige gitaarrock met de meest diverse invloeden die bij elkaar gehouden worden door een aanstekelijke groove en catchy zanglijnen.

Gedragen door een solide ritmesectie en een gelaagde gitaarmuur weet de meeslepende alternatieve rock van The Paranoyds niet alleen over de songs heen genregewijs te diversifiëren. Via tempowissels kan immers ook binnen één en hetzelfde nummer snedige punkrock bijvoorbeeld naadloos overgaan in een lome lap sludge of stoner.

De vaak sfeerondersteunende keyboards kunnen de algehele feel dan weer zowel richting freakrock als richting new wave of garagepsych sturen. Het samenspel verloopt echter zo soepel dat dit alles constant organisch aanvoelt. Frontvrouw Staz Lindes' veelzijdige, karaktervolle, krachtige en vaak door backings omgeven vocalen liggen – om het even of ze nu dynamisch declameren, melodieus croonen dan wel fors uithalen – instant goed in het gehoor.

Op die manier presenteert 'Carnage Bargain' zich als een frisse, hedendaagse, tegelijkertijd popgevoelige en heavy gitaarrockplaat.

Together Pangea + Jacuzzi Boys in Muziekodroom (Hasselt) op 20.09.19

Voor Together Pangea is de laatste week van de huidige Europese tour aangebroken die bedoeld is om de twee recentste ep's te promoten. Voor hun tweede Belgische halte deze zomer zakten de Californiërs af naar de Hasseltse Muziekodroom.

Vooreerst zijn het echter de Jacuzzi Boys die de avond aftrappen met hun fuzzy garagerock die vooral kan bogen op een energieke ritmesectie gekoppeld aan de rauwe gitaarsound en het interessante stemtimbre van frontman Gabriel Alcala. Het trio uit Miami grossiert in standaard rockprogressies die met de nodige overtuiging worden gebracht. Tegen het einde van de set weet een cover van 'Woolly Bully' de gemoederen danig te verhitten.

Together Pangea gooit de beuk er vervolgens meteen in, en vangt razendsnel aan met gejaagde versies van 'Better Find Out' en 'Looked In Too'. Hierna bewijzen onder meer 'Badillac' en 'Dispassionate' dat een snedig ritme en een stevige totaalsound dansbaar grooven en uitgesproken melodieën totaal niet in de weg hoeven te staan. De lofi-countryrocker 'Love & Alcohol' vormt het eerste (en samen met het wat later door bassist Danny Bengston gezongen 'Alison' ook enige) relatieve rustpunt in de set.

'

Terwijl het viertal uit L.A. met onder andere nog 'Offer', 'No Feelin'' en 'Friend of Nothing' uit hun gehele, ondertussen zowat vijftien jaar omspannende oeuvre put, richt de (gelegenheids?) gitarist, die deze tour de vertrokken Roland Cosio vervangt, het vizier voor enkele nummers uit de donkere 'Non Stop Paranoia'-ep kortstondig op keyboards. Samen met de effectpedalen van frontfiguur William Keegan creëert hij zo een overtuigende new wave-erige geluidsmuur.

Slechts weinigen weten ogenschijnlijke puberale ongein zo verbeten te matchen met ernst en diepgang als Keegan. 'Too Drunk to Come' en 'Sick Shit' zijn dan ook de gedroomde afsluiters waarbij de toeschouwers volledig uit hun dak gaan. Een orgelpunt plaatsend met een bondige, druk gesolliciteerde, met 'River' aanvattende bisronde, weet Together Pangea als vanouds indruk te maken. Eens te meer stonden Keegan & co immers garant voor een krachtige, aanstekelijke, meeslepende en indringende show.

Scott Yoder tijdens Leffingeleuren op 15.09.19

Op de laatste dag van Leffingeleuren viel de eer de debatten te openen in De Kapel Scott Yoder te beurt. Dat deed de band rond de gelijknamige frontman in stijl, en niet enkel door fel geschminkt op te dagen in kraakwitte tropenpakken.

In een performance die qua theatraliteit niet moet onderdoen voor hun podiumoutfit, vat het veelreizende kwartet uit Seattle aan met 'Silver Boy' wier strofe solo op folkgitaar wordt ingezet waarna de rest van de muzikanten statig groovend invallen voor het refrein. Terwijl het hieropvolgende, heupwiegende 'Silver Screen Starlet' hier naadloos bij aansluit, wordt de dynamiek in de setopbouw verzorgd door stilistisch gelijkaardig materiaal in afwisseling te brengen met intimistisch folksongs genre 'Songs to Strangers' – waartijdens Yoder er met succes in slaagt de toeschouwers rondom hem te laten neerzitten op de vloer – en steviger werk zoals het door een opzwepende Latijns-Amerikaanse drumpartij aangedreven 'Back to the Story'.

Met een erg expressieve, soepel en gevarieerd zingende spilfiguur, een solide ritmesectie en een kwistig uit de (en dat is een voordeel) niet al te losse pols glamrocksolo's in het rond strooiende Fiona Moonchild, zocht en vond het excentrieke combo overvloedig aansluiting van het steeds meer enthousiasmerende publiek. Terwijl ook het nagelnieuwe 'Gold in the Hills' en het psychedelische 'Ways of Love' het tot de setlist schoppen, eindigt het optreden via het stevig dreunende 'Goodbye Lady Day' tenslotte letterlijk en figuurlijk met een knaller van formaat.

Tijdens Leffingeleuren bewezen de leden van Scott Yoder dat hun meeslepende mix van folk, glam en garage op een groot podium minstens even goed uit de verf komt als in de kleine, zweterige zaaltjes waarin we hen eerder aan het werk zagen.

Twen + The Klittens in Altstadt (Eindhoven) op 06.09.19

Aan het eind van de week waarin de stad met Mozes and the Firstborn haar gitaarrockvaandeldragers verloor, programmeerde Gruismeel in het Eindhovense Altstadt Tacocat, dat zowat dezelfde set als eerder in Brussel speelde. De door Emily Nokes & co op sleeptouw genomen, vaste tourpartners voor deze Europese episode, Twen, waren – in tegenstelling tot in de Witloof Bar die zonder voorprogramma's werkt – deze keer wel van de partij. Eerst was het echter de beurt aan The Klittens die door de organisatie aan de line up werden toegevoegd.

Terwijl Yaël Dekker de band front met haar gevarieerde vocalen, is het (vooral) drumster Laurie Zantinge die in interactie treedt met het publiek, en is het leadgistariste Winnie Conradi die (onder meer met catchy riedels, noisy akkoordenprogressies en onverwachte feedbackerupties) de dynamiek verzorgt. Het Amsterdamse vijftal speelt voorlopig nog charmante, van tempo- en genrewissels doorspekte lofi-rock die zulk een diverse invloeden (gaande van (post)punk, over garage tot slowcore) tentoon spreidt dat ze de stelligste indruk wekt nog heel wat potentie te herbergen. Hun getalsterkte laat The Klittens – die als voorlaatste nummer hun “Youtubesong” (sic) 'Bleeding Gums' brengen – toe heel gediffersifieerd met de backingvocalen te spelen, waar ze dan ook overvloedig gebruik van maken.

Met hun coherente, in galm gedrenkte totaalsound wekt Twen vervolgens meteen een zeer gedegen en ervaren indruk. Door deze overdaad aan reverb op stem en gitaar krijgt de dynamische, krachtige indierock van het ondertussen vanuit Nashville opererende kwartet contant een soort etherische feel mee. Terwijl vooruitgeschoven single 'Damsel' van hun binnenkort te verschijnen studio-debuut plaats twee op de setlist toegemeten krijgt, maakt de zuiver, hard en efficiënt uitpakkende Ian Jones behoorlijk wat indruk met de in zijn eentje opgetrokken, overdonderende gitaarmuur. Toch blijken Jane Fitzsimmons vocalen sterk genoeg om voldoende ruimte voor zichzelf te creëren. Aldus stond Twens garant voor een even sfeervolle als meeslepende performance.

Hierna is het voor Tacocat een koud kunstje deze avond glorieus te besluiten.

Tacocat in Botanique (Brussel) op 01.09.19

De tijdsgeest lijkt hoe langer hoe meer klaar om de in een melodieuze punkrockverpakking gepresenteerde, sugarcoated maatschappijkritiek van Tacocat helemaal in de armen te sluiten. Getuige hiervan - na ruim tien jaar onvervaard in het zadel - een recente toevoeging aan het Sub Pop-roster en een level up qua Belgische concertlocatie van een gratis toegankelijke show in het inmiddels ter ziele gegane café Video enkele jaren geleden naar de Witloof Bar van de Botanique.

Hoewel het kleurrijke kwartet uit Seattle gekomen is om een nieuwe plaat voor te stellen, trappen ze de avond af met twee oudere nummers. Het zonnige 'Bridge to Hawaii' en aanklachtsong 'The Internet' zetten meteen de toon voor de rest van het optreden. Terwijl de expressief performende frontvrouw Emily Nokes en de uiterst gevarieerd voor de dag komende gitarist Eric Randall instaan voor het melodieuze kant van de zaak, vormen de zich zichtbaar in haar nopjes voelende drumster Lelah Maupin en de onverstoorbare bassiste Bree McKenna een krachtige en dynamische ritmetandem die het geheel energiek aanstuwt. Allen ondersteunen (al dan niet tegelijkertijd) Nokes' zanglijnen met passende vocale harmonieën.

Vervolgens wordt een aanzienlijk deel van de opbouw voorbehouden aan materiaal uit het eerder dit jaar verschenen 'This Mess Is A Place' (onder meer 'Hologram', 'The Joke of Life' en 'New World'), waarna, toewerkend naar de finale (die een orgelpunt vindt in toegift 'Hey Girl'), songs als 'Crimson Wave', 'I Love Seattle' en 'Volcano' (veruit het alleroudste nummer op de setlist) in afwisseling komen te staan met recent werk. Tijdens het spelen merk je dat de leden van Tacocat elkaar ondertussen (zowel muzikaal als persoonlijk) door en door kennen waardoor ze naar voren komen als een organische eenheid die deels gestoeld is op een onverwoestbare vriendschap en deels op een onuitputtelijk spelplezier gekoppeld aan de nood een gezamenlijk ethisch besef uit te dragen. Tacocat kan, met andere woorden, niet snel genoeg nog eens naar België komen.